Το καπάκι του νερού

Της Μαρίνας-Σελήνης Κατσαϊτη*

Το καπάκι του νερού! Συχνή αιτία τσακωμού και διαφωνίας. Στο δικό μας σπίτι. Δεν ξέρω για τα υπόλοιπα. Το καπάκι του νερού είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα.

Η Αφροδίτη, όπως και όλα τα παιδιά, διψάει τις πιο κουλές ώρες. Έτσι λοιπόν υπάρχουν σε πολλά σημεία, και ιδιαίτερα στο αυτοκίνητο, διάφορα ξεχασμένα μπουκαλάκια νερό, τα οποία είναι για “emergency use”. Για επείγοντα περιστατικά. Υπάρχουν βέβαια και άλλα μπουκαλάκια νερού συχνά διαθέσιμα, σε καφέ, ταβέρνες, περίπτερα κ.ο.κ. Μόλις η Αφροδίτη παραλάβει στα χέρια της το μπουκάλι με το νερό, βάζει όλη της τη δύναμη ώστε να το ανοίξει γρήγορα γρήγορα και να ανακουφιστεί ξεδιψώντας. Το μπουκαλάκι όμως είναι πολύ πονηρό. Τις περισσότερες φορές αντιστέκεται. Και ξέρετε πώς είναι. Όταν το έχεις στα χέρια σου και το βλέπεις, διψάς περισσότερο από το να μην το είχες. Όπως πεινάς περισσότερο αφού καθίσεις στο τραπέζι της ταβέρνας και κατουριέσαι περισσότερο αφού βάλεις το κλειδί στην πόρτα για να μπεις στο σπίτι.  

Δεν ανοίγει λοιπόν το μπουκαλάκι το νερό…και τότε αρχίζουν οι εκκλήσεις για βοήθεια. «Μαμά, μου ανοίγεις σε παρακαλώ το νερό;» Συνήθως μετά την πρώτη άρνηση τα παιδιά αρχίζουν μαγικά να ξεχνούν τους καλούς τους τρόπους και φυσικά επιστρατεύουν όποια μέθοδο (και όποια έγκλιση): «Άνοιξέ μου το νερό», «Δεν μπορείς να μου ανοίξεις το νερό;», «Γιατί δεν μου ανοίγεις το νερό;». Όλες αυτές οι προτάσεις επαναλαμβάνονται με ταυτόχρονο κλάμα, ίσως και με φωνές…και οπωσδήποτε με εξαιρετικές υποκριτικές ικανότητες που θα ζήλευαν πολλοί ηθοποιοί της γενιάς μας. 

Το «όχι» δεν σχετίζεται με καμία επιθυμία του γονιού να βασανίσει το παιδί του. Ούτε να το αφήσει να αφυδατωθεί. Έχει να κάνει με μια αρχή. Όταν ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι μόνος του σε μια ηλικία, θα πρέπει να του επιτρέπουμε να το κάνει. Και αν δεν θέλει να το κάνει μόνος του, τότε θα πρέπει κάπως να τον «αναγκάζουμε» να το κάνει. Αυτό δεν σχετίζεται με το αν είμαστε σκληροί ή αυστηροί. Αυτό σχετίζεται με το εάν μεγαλώνουμε παιδιά τα οποία ουσιαστικά αναγκάζουμε σε αιώνια σκλαβιά και εξάρτηση από εμάς, αφού δεν τους επιτρέπουμε να μεγαλώσουν. Όταν ένα παιδί στα 9 δεν μπορεί να ανοίξει ένα μπουκάλι νερό, στα 15 δεν θα μπορεί να βράσει ένα αβγό. Στα 17 δεν θα μπορεί να φτιάξει μια τσάντα για να φύγει διακοπές με τη θεία Ρούλα, και οπωσδήποτε στα 25 ή στα 30 δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει τη ζωή. Γιατί; Γιατί του μάθαμε ότι θα την αντιμετωπίζουμε εμείς για εκείνο. Και άρα το καταδικάσαμε σε ανικανότητα. 

Συσσωρευμένες ικανότητες ενός ατόμου, που ξεκινούν πολύ πριν το άνοιγμα του μπουκαλιού, αποτρέπουν αυτή την ανικανότητα και την αιώνια σκλαβιά στον γονιό, που νομίζει ότι το παιδί του μένει κοντά του από αγάπη. Η δύναμη που χρειάζεται για να ανοίξει το μπουκάλι του νερού είναι ακριβώς εκείνη που έχει (ή πρέπει να έχει ένα παιδί 9-10 χρονών). Εάν την έχει τότε καλά. Εάν δεν την έχει, τότε είναι ευκαιρία να την αποκτήσει. Αν προσπαθήσει να ανοίξει το μπουκάλι με το νερό αρκετές φορές, τότε σίγουρα θα την αποκτήσει. Επιτρέψτε στα παιδιά σας να δυναμώσουν. 

Και προς Θεού…μην τα βάλετε τα κουβαλάνε καφάσια με νερά στα 9…για να δυναμώσουν. Μπορεί να μην αντέξουν και να σπάσουν. Ή μπορεί να τραυματιστούν για πάντα (μιλάω από προσωπική πείρα).

*Η Μαρίνα-Σελήνη Κατσαΐτη είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Οικονομικής Ανάλυσης, Πρόεδρος στο Τμήμα Περιφερειακής και Οικονομικής Ανάπτυξης Άμφισσας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών