Διαβάζω τον Ελύτη και κλαίω

Της Μαρίνας-Σελήνης Κατσαϊτη*

Διαβάζω τον Ελύτη και κλαίω. Κλαίω γιατί η μόνη εικόνα που μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στα λόγια του είναι είτε ο ορίζοντας της ελληνικής θάλασσας είτε το γέλιο των μικρών παιδιών.

Δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο πια!

«Παλεύουμε για ένα τίποτα, που όμως είναι το παν». 

Ναι. Γι’ αυτό παλεύουμε. Και αυτό το τίποτα είναι τόσο πληγωτικό, και τόσο σκληρό. Ζω μέσα στη χαρά και στην απελπισία ταυτόχρονα. Για το τίποτα και το παν. Ταυτόχρονα. Και κάθε μέρα που ξυπνάω αναρωτιέμαι. «Να συνεχίσω;».

Πόσο τρελή, πόσο γραφική και πόσο αντιπαθητική ακόμα να γίνω;

Υπάρχει νόημα; Υπάρχει ουσία; Υπάρχει ελπίδα; 

Μετά κοιτάζω τα μάτια των παιδιών και παίρνω κουράγιο. Παίρνω δύναμη για να αντιμετωπίσω τα θηρία. Να αντιμετωπίσω τα ψέματα, τον εμπαιγμό, την ανειλικρίνεια, την εκμετάλλευση, την προσπάθεια για εκδούλευση, την προσπάθεια για υλική υποδούλωση, την προσπάθεια να «με βάλουν κι εμένα στο παιχνίδι των ανταλλαγών». Όλα ένα νταλαβέρι. Πάρε-δώσε. Τί θα μου δώσεις για να σου δώσω. Σπάνια μια ειλικρινής κίνηση ένα σκέτο πάρε ή ένα σκέτο δώσε. Όλα εμπόριο. Η ηθική, οι αξίες, η συνέπεια, η ακεραιότητα, οι αρχές. Μια διαρκής κωλοτούμπα. Ό,τι συμφέρει σε κάθε περίπτωση. Ό,τι συμφέρει την τσέπη, ότι συμφέρει την «καριέρα», ό,τι συμφέρει τη φιλοδοξία, ό,τι συμφέρει την πολιτική σκοπιμότητα. 

Ποδοπατάμε ό,τι βρίσκεται μπροστά μας προκειμένου να φτάσουμε τον όποιο σκοπό. Και «πουλάμε» και τη μάνα μας και τον πατέρα μας εντωμεταξύ. 

Ακαδημαϊκοί που μεταμορφώνονται σε χειρίστου είδους γκάνγκστερς. Δεν θα χρησιμοποιήσω τον όρο «μαφιόζους», γιατί η μαφία, όπως γνωρίζουμε και από τον κινηματογράφο έχει και αρχές και αξίες. Και μετά γίνονται και σαύρες προκειμένου να μην ξεχωρίζουν στο χρώμα του πλήθους, ανάμεσα στο οποίο βρίσκονται κάθε φορά. Πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε…καραβάκια στο Αιγαίο. Παντού σκοπιμότητες. Για το τίποτα: τα λεφτά, τη δόξα, το prestige, το όνομα, τα βραβεία, τις θέσεις. 

Ακαδημαϊκοί Δάσκαλοι ήταν παλιά ο τίτλος. Το τίποτα και το παν.

Να βαδίζεις από τη Δευτέρα στην Τρίτη και από την Τρίτη στην Τετάρτη, μετρώντας τους «ανθρώπους» που σε χρησιμοποίησαν για το συμφέρον τους, χωρίς να έχουν καν την στοιχειώδη ευπρέπεια να τηρήσουν την αρχική τους υπόσχεση. Και αναλογίζομαι «Δεν μιλούν καλά ελληνικά ή είναι τελείως αφερέγγυοι και αναξιόπιστοι;»

Ο νοών νοείτο.

Μένω να συνεχίζω με λιγοστούς ακόμη τρελούς, γραφικούς και αντιπαθητικούς σαν κι εμένα για αυτό το τίποτα που όμως είναι το παν. Για να μπορώ να κοιτάζω τα παιδιά στα μάτια χωρίς να με φτύνουν. 

*Η Μαρίνα-Σελήνη Κατσαΐτη είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Οικονομικής Ανάλυσης, Πρόεδρος στο Τμήμα Περιφερειακής και Οικονομικής Ανάπτυξης Άμφισσας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών