Επικηρυγμένη Αντροχωρίστρα

Της Μαρίνας-Σελήνης Κατσαΐτη*

Πριν από μερικά χρόνια, μια καλή μου φίλη, περνούσε κρίση στο γάμο της. Αυτά βέβαια σύμφωνα με τα δικά της λεγόμενα. Το έτερον ήμισυ δεν είχε αντιληφθεί ακόμα ότι υπήρχε πρόβλημα! Επειδή εγώ είχα ήδη χωρίσει, μέσα από πολλά κοινά βιώματα και συνθήκες με τη φίλη μου, άκουγα τα «καμπανάκια» να βαράνε. Λεκτική βία, συναισθηματική βία, ψυχολογική βία, σωματική βία.

Μία μέρα ευτυχώς η φίλη μου έφτασε στο αμήν. Έτσι πήρε την καθοριστική απόφαση: διαζύγιο. 

Απ’ ότι έμαθα λίγο αργότερα, η αιτία του διαζυγίου ήμουν εγώ. Ναι, εγώ! Επειδή «έβαλα λόγια» στη φίλη μου και της «είπα να χωρίσει». Ως γνωστόν, όλες οι γυναίκες στον πλανήτη – πλην εμού – είναι χαζές και άβουλες, και περιμένουν εμένα να τους πω τι να κάνουν στη ζωή τους. Οι ίδιες δεν έχουν κρίση (προφανώς αστειεύομαι με καυστικό τρόπο). Εγώ λοιπόν ήμουν η αιτία του διαζυγίου της φίλης μου. Η πιο βολική ιστορία και πιο εύκολη εξήγηση!

Πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, μια άλλη φίλη μου, όχι τόσο κολλητή, ήρθε αντιμέτωπη με στενάχωρες καταστάσεις. Ένας γάμος που σερνόταν για 4-5 χρόνια, μία σχέση που δεν προχωρούσε, δυο άνθρωποι δυστυχισμένοι. Και για άλλη μία φορά: Λεκτική βία, συναισθηματική βία, ψυχολογική βία, σωματική βία.

Αμέτρητες συζητήσεις, ατελείωτα κλάματα, πολλά τηλεφωνήματα, τσακωμοί. Τελικά η φίλη μου αποφάσισε. Διαζύγιο. Και ο σύζυγος για άλλη μια φορά απεφάνθη: ο λόγος είναι η Μαρίνα. Μάλιστα!

Να μην σας κουράζω, υπάρχει και τρίτος γάμος τον οποίο «χάλασα». Υπάρχει και τρίτο ευτυχισμένο ζευγάρι που ζούσε αρμονικά και αγαπημένα μεγαλώνοντας ένα μικρό παιδί. Ένα ζευγάρι του οποίου οι σχέσεις διέπονταν από απόλυτο σεβασμό, όπου υπήρχε εμπιστοσύνη στα οικονομικά ζητήματα, μοιράζονταν τα πάντα, είχαν κοινούς στόχους και κοινή καθημερινότητα, βοηθούσε ο ένας τον άλλον στις δουλειές του σπιτιού και σεβόταν ο ένας τις ανάγκες του άλλου.

Τίποτε φυσικά από όσα περιγράφω γλαφυρά δεν ίσχυε. Όλα ήταν αντίθετα. Συν την ψυχολογική, τη συναισθηματική και τη λεκτική βία. 

Επειδή η φίλη μου αποφάσισε να μου μιλήσει δυο φορές για την απόφασή της να χωρίσει και το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόταν, και πάλι κατηγορήθηκα και κατηγορούμαι από σύζυγο, πεθερά, οικογένεια και τελειωμό δεν έχει, ότι «τους χώρισα». 

Πέρα από το προφανές, ότι με τέτοιο ιστορικό θα έπρεπε να είμαι πλέον μία επικηρυγμένη αντροχωρίστρα, είναι μερικά πράγματα τα οποία δεν καταλαβαίνω και που πραγματικά προσπαθώ να βάλω σε μία σειρά μέσα στο κεφάλι μου.

1. Όλα αυτά τα ζευγάρια ζούσαν ευτυχισμένα και αγαπημένα μέχρι που εγώ τα διέλυσα; 
2. Τόσο μεγάλη είναι η απόγνωση των ανθρώπων να «φορτώσουν» σε οποιονδήποτε «τρίτο» την ευθύνη των πράξεων τους;
3. Τόσο μεγάλη είναι η ανάγκη για «εξωτερική απόδοση αιτίων»; Πάντα φταίει κάποιος άλλος για ό,τι «στραβό» μας συμβαίνει;

Πραγματικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν αναρωτηθεί τί πήγε λάθος ή τί έκαναν στραβά; Το άλλο απίστευτο δε, είναι πως μόλις πάρουν στο χέρι το πολυπόθητο διαζύγιο, τότε δεν φταίω καθόλου εγώ. Τότε φταίει μόνο το (πρώην) έτερον ήμισυ. …

Αυτή είναι μια πάγια τακτική, σε όλες τις κοινωνίες, αλλά στην ελληνική περισσότερο. Κανενός το όνομα, από του Πρωθυπουργού μέχρι του γείτονά μου, δεν συντάσσεται με τη λέξη «ευθύνη». Για ό,τι (στραβό) συμβαίνει, φταίει πάντα κάποιος άλλος. 

Μήπως ήρθε η ώρα να αγοράσουμε κανέναν καθρέφτη;

*Η Μαρίνα-Σελήνη Κατσαΐτη είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Οικονομικής Ανάλυσης, Πρόεδρος στο Τμήμα Περιφερειακής και Οικονομικής Ανάπτυξης Άμφισσας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών