Μην αναβάλλεις τη ζωή

Της Μαρίνας-Σελήνης Κατσαϊτη*

Το Σάββατο το πρωί τηλεφώνησα στον φίλο μου για να δω τι κάνει και να κανονίσουμε τι θα κάνουμε το Σαββατοκύριακο. «Δεν ξέρω» μου λέει. «Θα σκουπίσω λίγο και μετά θα σιδερώσω. Έχω πολύ σιδέρωμα.»

Ήταν άνοιξη και ακόμα ο καιρός ήταν μία έτσι και μία αλλιώς. Είχαμε μια ηλιόλουστη μέρα χωρίς ζέστη αλλά και δίχως ψύχρα. Ιδανική για βόλτα, καφέ, συζήτηση ή οτιδήποτε άλλο ήθελε κανείς. «Καλά» λέω και μετά από λίγο κλείνουμε το τηλέφωνο.

Δεν περνάνε είκοσι λεπτά και χτυπάει το τηλέφωνο. «Έλα» μου λέει. «Πέθανε ο φίλος μου ο Αντώνης. Πάμε για έναν καφέ;»

Όταν ήταν όλα καλά, ο καιρός εξαιρετικός, οι συνθήκες τέλειες και οι υποχρεώσεις σχεδόν στο χώρο της φαντασίας, τότε είχαμε δουλειές και δεν προλαβαίναμε να πιούμε έναν πρωινό καφέ στον ήλιο δίπλα στη θάλασσα. Ο θάνατος όμως, ο οποίος παραμονεύει πάντα πίσω από κάποια πόρτα, ήρθε να μας θυμίσει τον πλούτο της στιγμής, την πολυτέλεια της υγείας, το πόσο πολύτιμο είναι που βρισκόμαστε εδώ και πόσες στιγμές, συναισθήματα, σκέψεις, εμπειρίες, βιώματα «χάνουμε» επειδή μας κυνηγάνε οι υποχρεώσεις.

Όχι. Δεν ζω στον κόσμο της φαντασίας. Ούτε διαθέτω βοήθεια στο σπίτι. Δεν ζω επίσης μέσα στις κατσαρίδες. Ούτε μέσα στη βρώμα. Και προς μεγάλη έκπληξη των φιλενάδων μου, σιδερώνω τα πάντα, γιατί τα θέλω να τα βλέπω εγώ σιδερωμένα. Ωστόσο, συχνά σκέφτομαι αν αυτό που κάνω πρέπει να το κάνω, και αν αυτό που πρέπει να κάνω, πρέπει να το κάνω τώρα. Αυτές είναι δυο ερωτήσεις που μπορούν να μας βοηθήσουν να ταξινομήσουμε τα ουσιαστικά και τα σημαντικά. Αυτά που στο τέλος μένουν. 

Δεν χρειάζεται να μας χτυπήσει η αρρώστια ή ακόμη χειρότερα ο θάνατος την πόρτα για να ξανασκεφτούμε τις προτεραιότητές μας. Δεν έχουμε έρθει σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο μόνο για να κάνουμε δουλειές και να διεκπεραιώνουμε υποχρεώσεις. Δεν χρειάζεται να κουβαλάμε τρία φορτηγά με ενοχές κάθε φορά που βάζουμε την ψυχούλα μας σε μικρή προτεραιότητα και την φροντίζουμε, αντί να «ποτίζουμε τα φυτεμένα από άλλους πρέπει». 

Η ζωή είναι υπέροχη. Πανέμορφη. Και στη χώρα που ζούμε έχουμε την πολυτέλεια και τη δυνατότητα να ζούμε και να βλέπουμε πλευρές της που δεν αποτελούν αυτονόητο σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου. Άκου τα τζιτζίκια που δεν ακούει κανείς στο Λονδίνο, δες τα αστέρια που δεν βλέπει κανείς στο Ντουμπάι, κοίτα το ελληνικό ηλιοβασίλεμα που δεν θα δουν ποτέ στη Νέα Υόρκη, πιες νερό από τη βρύση που δεν θα τολμήσεις να κάνεις ποτέ στην Ινδία, περπάτα με ασφάλεια μόνος στη μέση της νύχτας που δεν είναι εύκολο να κάνει κανείς σε δεκάδες χώρες του κόσμου. Ζήσε! Χωρίς να απολογείσαι και χωρίς να αιτιολογείς. 

*Η Μαρίνα-Σελήνη Κατσαΐτη είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Οικονομικής Ανάλυσης, Πρόεδρος στο Τμήμα Περιφερειακής και Οικονομικής Ανάπτυξης Άμφισσας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών