Η άδικη αναδιανομή του πλούτου: ποιοι κερδίζουν και ποιοι πληρώνουν

Του Στέφανου Σταμέλλου

Δεν λέω κάτι καινούργιο∙ και μάλλον «κομίζω γλαύκας», που λένε. Αλλά μου “βγαίνει” αυτή η επανάληψη για την  ά δ ι κ η   α ν α δ ι α ν ο μ ή  του πλούτου και τους μηχανισμούς, ποιοι κερδίζουν και ποιοι πληρώνουν. Είναι πολλές οι αιτίες, καθημερινές, που με σπρώχνουν στην επανάληψη…

Στην Ελλάδα -και όχι μόνο- ρέουν τεράστια ποσά κάθε χρόνο από όλους μας -τους πολίτες- μέσα από: τις Τράπεζες (προμήθειες, δάνεια, τόκοι), την Ενέργεια (λογαριασμοί ρεύματος, καύσιμα), τα Διόδια και τις Μεταφορές, την Ιδιωτική Υγεία, τα Ενοίκια και το Real Estate, τις Τηλεπικοινωνίες και το Internet, τα Τρόφιμα και το Λιανεμπόριο. Αυτά είναι χρήματα που βγαίνουν από τις τσέπες όλων μας.

Και πού καταλήγουν αυτά τα χρήματα; Με πλήρη  π ο λ ι τ ι κ ή   κ ά λ υ ψ η  -και το τονίζω αυτό, για να ξέρουμε τι λέμε- μέσω συμβάσεων, νομοθετικών ρυθμίσεων ή ελλιπούς ελέγχου, καταλήγουν σε λίγους, πολύ συγκεκριμένους επιχειρηματικούς ομίλους, σε περιορισμένο κύκλο μετόχων, ιδιοκτητών, funds που ελέγχουν την αγορά και καρπώνονται το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου, που παράγουμε όλοι μαζί.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι υψηλές τιμές και η άδικη αναδιανομή του πλούτου. Είναι ότι το χρήμα συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων, αντί να  ε π ι σ τ ρ έ φ ε ι  στην κοινωνία, στην υγεία, στην παιδεία, στις υποδομές, στην τοπική ανάπτυξη.

Όσο δε δεν μιλάμε για την αναδιανομή του πλούτου, τόσο θα κυνηγάμε τα συμπτώματα, την ακρίβεια και τη φτώχεια, και όχι την αιτία. Διαφορετικά δεν πρόκειται να βάλουμε μυαλό ή να αλλάξει κάτι…