Άνεργες οι Βαλκυρίες;

Της Μαρίνας-Σελήνης Κατσαϊτη*

Ταμείο ανεργίας θα είχαν μπει οι έρ’μες οι Βαλκυρίες, αν ζούσαν στη σύγχρονη εποχή. Χωρίς αντικείμενο και χωρίς σκοπό. 

«Τα θηλυκά κομάντο της σκανδιναβικής μυθολογίας», γράφει η Μαρινέλλα Αντωνοπούλου. Οι Βαλκυρίες, πετούν επάνω από τον τόπο της μάχης, και μεταφέρουν τα άψυχα σώματα των πιο ηρωικών πολεμιστών στην  Βαλχάλλα, για χάρη του αφέντη τους, Θεού Οντίν. Οι Βαλκυρίες «αντιμετωπίζονταν από τους Βίκινγκ, ως υπηρέτριες ενός υψηλού σκοπού». Σε σύγκριση ανάμεσα στην Ελληνική και τη Σκανδιναβική μυθολογία, η Βαλχάλλα ταυτίζεται με τα Ηλύσια Πεδία. Κατά την Ελληνική Μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία ήταν ο προορισμός των ηρώων και των ενάρετων.

Μα πού πήγαν οι Βαλκυρίες; 

Τη σήμερον ημέρα, άραγε, τί είδους έργο θα μπορούσαν να προσφέρουν οι Βαλκυρίες; Ποιους ενάρετους και ποιους ηρωικούς πολεμιστές, που θα «έπεφταν» για την πατρίδα ή για οποιοδήποτε άλλο ένδοξο σκοπό, θα μετέφεραν στον Παράδεισο; Από προχθές, που μου τις συζήτησε τις Βαλκυρίες η Καίτη, έχω βαλθεί να σκεφθώ, έστω και ένα παράδειγμα ενάρετου ανθρώπου ή/και ηρωικού πολεμιστή που έπεσε στη «μάχη», και διαρκώς αποτυγχάνω. Και αυτό διότι αναζητώ ήρωες ανάμεσα σε όσους διατείνονται πως πασχίζουν για να κάνουν αυτόν τον τόπο καλύτερο. Σε όσους το κάνουν αυτό κατ’ επάγγελμα και με αποκλειστική απασχόληση. Ψάχνω να βρω έναν ανάμεσά τους και μολονότι οι γνώσεις μου στην ιστορία είναι πράγματι πολύ φτωχές, ενδεχομένως να πρέπει να πάω πίσω πολλές δεκαετίες για να βρω ένα μόλις παράδειγμα.

Σήμερα, ωστόσο, άρχισα πάλι να σκέφτομαι με λίγο πιο ξεκούραστο μυαλό και άρχισα να κάνω υπολογισμούς. 

57 στα Τέμπη. 104 στο Μάτι. 600 (πάνω-κάτω) έξω από τον Πύργο. 17 στη Θεσσαλία (χώρια τα 229.192 ζώα). Και τόσοι άλλοι, μεμονωμένες περιπτώσεις, θύματα «συγκυριών» (;). Και πόσοι άλλοι…

Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι ήρωες οι οποίοι θυσιάζονται για αυτή την πατρίδα, ηρωικοί και άξιοι πολεμιστές, που θυσιάστηκαν χωρίς να ερωτηθούν, προκειμένου αυτός ο κόσμος να μάθει με τόσο σκληρό τρόπο πως οφείλει να γίνει καλύτερος, μα ταυτόχρονα παλεύει με νύχια και με δόντια να αποδείξει πως είναι χειρότερος. Και τί κάνουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, «αθώοι» παρατηρητές αυτής της τραγωδίας, που δεν αρθρώνουμε λόγο, που δεν σηκώνουμε το ανάστημά μας, που φοβόμαστε τη σκιά μας, που ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΜΑΣ. Πού είναι η δική μας ευθύνη σε μια κοινωνία που η σιωπή έχει γίνει θεσμός και η «επανάσταση του facebook» δήθεν δημόσιος διάλογος;

Η Ελλάδα παρελαύνει υπερήφανα για την επέτειο της 25^ης Μαρτίου, με σημαίες σηκωμένες, σε μια κοινωνία που ολοένα φθίνει. Εκπτώσεις σε όλα. Στην παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, τη δημοκρατία. Ιδρώνουμε για τους βαθμούς, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για την παιδεία. Πασχίζουμε για τα πτυχία, χωρίς να νοιαστούμε για τη γνώση. Αγκαλιάζουμε την επιτυχία, ακόμη κι αν αντιπροσωπεύει αποτέλεσμα διαπλοκής και αναξιοκρατίας. Και μετά γκρινιάζουμε για το χάλι μας.

Ζητώ από όλους μας να μην είμαστε τόσο επιφανειακά ουσιαστικοί και τόσο ουσιαστικά επιφανειακοί. Γιατί την επόμενη φορά θα μεταφέρουν κι εμάς οι Βαλκυρίες. Θα γίνουμε κι εμείς οι σύγχρονοι ήρωες του δελτίου των οκτώ. 

*Η Μαρίνα-Σελήνη Κατσαΐτη είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Οικονομικής Ανάλυσης, Πρόεδρος στο Τμήμα Περιφερειακής και Οικονομικής Ανάπτυξης Άμφισσας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών